Sitodruk jest powszechnie stosowaną metodą nadruku, której szerokie zastosowanie nie ogranicza się tylko do odzieży. Charakteryzuje się niespotykaną trwałością oraz możliwością uzyskania ciekawych i niestandardowych efektów.
Sitodruk jest najstarszą i jednocześnie najbardziej rozpowszechnioną metodą nadruku. Już w XVII w. Japończycy zdobili w ten sposób swoje kimona.
Sitodruk jest niezwykle uniwersalną techniką znakowania. Można stosować ją na wielu rodzajach materiałów, takich jak: tkaniny, bawełna, dzianiny, a także drewno czy tworzywa sztuczne. Dlatego też może być wykorzystywany do znakowania zarówno toreb, odzieży, parasoli, czapek, jak i gadżetów plastikowych, drewnianych oraz skórzanych.
Zastosowanie bardzo wytrzymałych farb drukarskich gwarantuje, że nadruki są odporne między innymi na promieniowanie UV, wilgoć, uszkodzenia mechaniczne czy pranie.
Dzięki dużej ilości farb możliwe jest uzyskanie niezwykle wyrazistych i w pełni nasyconych barw.
Wykonanie nadruku za pomocą sita możliwe jest zarówno na powierzchniach płaskich jak i cylindrycznych.
Jest to jedna z najtańszych technik znakowania na rynku. Jest atrakcyjna cenowo zarówno przy pojedynczych egzemplarzach, jak i w przypadku całych serii.
Sitodruk jest wykorzystywany do drukowania jedno- i wielobarwnego, również wielkoformatowego, na papierze, tekturze, foliach i płytach z tworzyw sztucznych, metalach (np. plakatów, etykiet, opakowań, kalkomanii, reklam) oraz na przedmiotach uformowanych, tzw. kształtkach z różnych materiałów, m.in. na butelkach szklanych i z tworzyw sztucznych, pojemnikach na butelki, płytach kompaktowych, płytach czołowych urządzeń i przyrządów kontrolnych, itp. Bywa też używany do wyrobu obwodów drukowanych i klawiatur membranowych, wykonywania nadruków na koszulkach. Sitodruk stosowany do druku na wyrobach włókienniczych jest zwany filmodrukiem zaś stosowany w grafice artystycznej i użytkowej – serigrafią.
Wyróżniamy dwa typy farb sitodrukowych: farby wodne i farby plastizolowe. Te pierwsze charakteryzują się bezwonnością, nie zawierają PVC i formaldehydu, można nimi drukować na bardzo gęstych siatkach, a także dają żywe i wysoko nasycone kolory. W przypadku farb plastizolowych główną zaletą jest ich większy współczynnik krycia, ze względu na podwyższoną gęstość, natomiast minusem jest silny zapach. Drukarnie sitodrukowe stosują te dwa rodzaje farb naprzemiennie. Główną zaletą farb plastizolowych jest to, że nie zasychają na sicie podczas procesu druku. Pełną odporność na pranie uzyskuje się po utrwaleniu ich w temperaturze 160 °C.
Wydruk jest tworzony przez przetłaczanie farby na podłoże (ręcznie lub z użyciem pras sitodrukowych). Odpowiednio skonstruowane maszyny sitodrukowe umożliwiają druk także na zakrzywionych (np. cylindrycznych) podłożach. Precyzja i rozdzielczość druku sitowego jest bezpośrednio zależna od gęstości użytej siatki, i na ogół wielokrotnie niższa od standardowej osiągalnej np. w druku offsetowym.
Podczas drukowania w maszynie płaskiej farba drukowa jest rozprowadzana na całej powierzchni siatki i przesuwającym się po niej raklą jest przeciskana przez wolne oczka siatki bezpośrednio na podłoże drukowe. W przypadku nadruku na przedmiocie okrągłym, podczas procesu druku rakla stoi w miejscu natomiast przesuwa się sito oraz obraca przedmiot drukowany. Aby uzyskać dokładne przeniesienie obrazu z sita na przedmiot prędkość przesuwu sita oraz prędkość liniowa obracanego przedmiotu muszą być identyczne. W urządzeniach starszej generacji oraz tańszych rozwiązaniach realizowane jest to za pomocą zębatki i koła zębatego natomiast nowocześniejsze urządzenia buduje się z wykorzystaniem serwonapędów, które umożliwiają bardzo dokładną synchronizację prędkości sita i przedmiotu, a do tego zmiana średnicy drukowanego przedmiotu nie pociąga za sobą żadnych zmian mechanicznych.
| Nazwa produktu | Ilość | Cena (zł/szt.) |
